5000 kilometer in 14 dagen, dan klinkt leuk en dat is het ook!

De eerste dag over de snelweg naar het begin van de route des Grandes Alpes. Niet zo leuk maar wel zo handig. Van daaruit in 3 dagen slingeren over en door de alpen, en alle passen waren open. Zo hebben we o.a. de Col de l’iseran, Col du Galibier en de Col d’izoard beklommen. Tussenstops hadden we in Val d’Isere en Barcelonette. Na deze enerverende dagen lekker uitrusten aan de middellandse zee in Menton.

Toen op naar Italië met mooi weer, pizza’s en ijs. Nou het mooie weer was er zeker……
Via een mooie route wilden we naar Modena rijden, maar al snel bleek dat dat niet de beste optie was. Het was namelijk redelijk warm, en om dan op een motor stapvoets door allerlei mooie plaatjes te rijden was niet zo handig. Dus toch maar snel de tolweg gekozen richting Modena. Daar snel een hotel gezocht op op naar HET terras met een lekker biertje erbij.

De volgende dag even rustig aan een klein stukje toeren naar Maranello in spijkerbroek en tshirt. Even wat foto’s geschoten in het Ferrari-museum en via via weer terug naar het ons hotel. Omdat het in en rond Modena toch wel erg warm was besloten we dit gedeelte van Italië voor gezien te houden en hogerop in de Dolomieten wat verkoeling te zoeken.

Wederom over de snelweg naar het noorden waar we bij het Garda meer verder gingen via kleine weggetjes. De Dolomieten lagen er mooi bij het de volgende 2 dagen hebben we wederom de nodige passen beklommen, oa. de passo di Stelvio met sneeuw op de top. Ons basiskamp hadden we in Merano gevonden, een mooie stad met een prima hotel.

Tot slot nog naar Duitsland, naar Ingolstad om precies te zijn, het hart van AUDI. De rit ernaar toe was er een om snel te vergeten, het bleef namelijk maar regenen en daar zijn de meeste pakken/laarzen/handschoenen toch niet op berekend. Eenmaal op de plaats van bestemming was het gelukkig droog en konden we een onderkomen zoeken waar ze ook echte Duitse schnitzels serveerden!

Van Ingolstad naar Rotterdam en Groningen was in 1 dag te doen, en Jacco besloot dan ook om dat maar te doen. Bart had andere plannen en wilde nog even kijken in Altastenberg en Winterberg voor de Sauerkrautrit die in september op het programma stond. Dus namen we afscheid in Ingolstad.

Dit rit naar Altastenberg was binnendoor en het werd gelukkig warmer en warmer zodat uiteindelijk mijn handschoenen ook droog waren. Een tussenstop bij Zur Quelle was tevergeefs want ze waren nog niet open. Rond etenstijd een hotel gevonden, lekker douchen en eten en slapen om de laatste etappe fris te beginnen.

Had een mooie route geprogrammeerd voor de Garmin, en met wat muziek erbij was het prima rijden.

Jaja! Vandaag was het dan zo ver: de 19e landelijke motordagen zijn begonnen.
Op zich is er niet zo veel te beleven op deze dagen, behalve als je vier jaar oud bent en van springkussens houdt…. Of als je het leuk vind om de hele dag een beetje voor je garagebox te hangen…..

MAARRRRRRRR Er is 1 ding aan de landelijke motordagen dat wel ontzettend leuk is en dat is OP HET CIRCUIT RIJDEN!!!

DaMille had de smaak van de CRT van vorige week nog in de mond, dus die was wel weer te porren voor een aantal snelle rondjes op Nederlands mooiste circuit (geloof me; Zandvoort is een geasfalteerd zandbank…). Ook EJ en bArtAA waren dapper genoeg om een aantal rondjes mee te draaien. En ook ik was natuurlijk van de partij; ik had tenslotte een tijd van Stoner te verpulveren…. 

‘s Ochtends om 10:00 bij de BP in Haren afgesproken, zodat we dat machines ook nog ff vol konden gooien met een beetje euro98. Mcmru was ook nog op komen dagen om te kijken hoe de echte mannen zoiets nou doen. 

Anyway, gauw over de A28 naar het circuit toe. Niet te hard voor de mogelijk extra politie, niet te langzaam om alvast een beetje te wennen. Op het circuit aangekomen het startnummer opgehaald en snel een of ander papiertje ondertekend waar iets op stond dat het je eigenlijk schuld was als je onderuit ging. Zal wel..

Even tegen half twaalf was het dan zo ver: we moesten ons naar de pits begeven. Snel nog even wat lucht uit de bandjes op aanraden van DaMille (schijn je meer grip te hebben als je zowat met een lege band rijdt.) Ik had zo mijn twijfels er bij, maar het bleek achteraf prima te werken. Blijkbaar was die CRT toch nog ergens goed voor.
In de pits aangekomen begon het al goed: bArtAA en EJ werden aan de kant gezet; ze hadden een veel te smerige motor. LEVENSGEVAARLIJK!!!! EJ had hier overigens vorig jaar ook al ervaring mee opgedaan. DaMille reserveert snel even een plekje voor ze bij ons in de groep, en nadat de heren de motor hadden schoongemaakt konden ze zich alsnog bij ons voegen.

Eindelijk half twaalf: we mogen weg. Eerst nog een rondje achter de Marshall aan rijden en dan mogen we los. Mmmmm, zo’n inrijrondje gaat nog best vlot….
Na de start-finish voor de eerste keer te hebben gepasseerd kan het gas erop. Ik besluit voor de eerste bocht bij het 200-meter-bord te gaan remmen. Veel te vroeg blijkt als DaMille me met een rotgang voorbij komt vliegen. Twee bochten later is ie uit het zicht verdwenen. Dat gaat lekker zeg! Misschien toch ook maar ff een CRT-je doen.

Gaandeweg blijkt echter dat ik gelukkig niet de sloomste op de baan ben en dat zelfs de echt snelle jongens moeite hebben me in te halen. Weliswaar niet in de bochten, maar dan met name bij het uitkomen het de twee rechte stukken van het circuit op. De Soes loopt ontiegelijk hard!! Echt kicken! Zo word ik voor de echt snelle mannen een lastig rijdende chicane. Haha! Wat een lol!
Mcmru staat langs de kant te kijken en vraagt zich af of ik m’n Db-killer wel heb gemonteerd. Nou: zeker wel! Maar evengoed nog een crispie geluidje!!
Net nu ik een beetje lekker in m’n ritme kom wordt er alweer gezwaaid met het zwart-wit geblokt en moeten we de machines richting pits sturen. En JA Mcmru!!! In je uitloopronde MAG je toeren!!!!!! 

In de pits aangekomen gauw allemaal kijken wie de grootste vellen aan de achterband heeft hangen en de familie in de armen sluiten. We hebben het weer overleefd.
De tijd van Stoner heb ik net niet geklopt: 2 minuut 17.3 schijnt toch echt iets te langzaam te zijn. DaMille doet het een stuk beter: 2 minuut 05.9. B
bArtAA en EJ zitten ook dicht bij me met 2 minuut 20.6 en 2 minuut 19.3. Al met al eindigt DaMille in de top-tien en zit de rest in de middenmoot. Helemaal niet slecht!

Gauw nog ff een vette hap naar binnen werken om vervolgens via een omweg richting Haren te rijden. Ik ruil van motor met DaMille. Hij schijnt het onderweg zichtbaar naar zijn zin te hebben op de Soes. Aangekomen in Haren hoor ik verhalen van doorslippende achterwielen op klinkerweggetjes en “als ik hem in z’n drie vol opentrek moet ik wel naar voren leunen, anders gaat het niet goed”. Eigenlijk nog best knap dan die 2 minuut 17.3….. 

In Haren nog een heerlijk ijsje gegeten als afsluiter van een perfecte dag. Morgen zou ik zo weer willen. Het is dat niemand mee wil. Hoewel, misschien Mcmru???? Of ben je bang dat ie uit elkaar valt?

 Wat mij betreft volgend jaar weer. En een CRT klinkt nu ook wel errug aantrekkelijk!

Het zou 20 graden worden met een zonnetje. Dat zonnetje was er wel, maar pas om 17.00 uur, toen we weer naar huis reden. 20 graden was het, maar dan bij Hennie in de conference-room, na een paar bakkies koffie.

Maar daar houdt het negatieve dan ook op! De dag was werkelijk een openbaring en ik ben verliefd geworden op het TT-circuit en het circuit-rijden.

Om 07.30 uur (op de verjaardag van mijn jongste zoon begon de dag op het circuit. Richard met de ZX-12 en fok met de SuperDuke (die alleen geschikt blijkt te zijn voor een kartbaan, volgens HK) waren al aanwezig. Richard’s vriend had afgezegd. Eerst maar een bakkie in de koude handen.

CRT heeft de teugels goed in handen en begint met een uitgebreide introductie, waarin steeds gehamerd wordt op respect voor de mede circuitgebruiker. Dat sommige mensen geen oren, maar kroepoek naast hun hoofd hebben hangen, merkten we even later.

Om 09.48 uur naar park ferme. SPANNEND!!! De motor blijkt niet technisch gekeurd te worden en we mogen als tweede groep van 7 de baan op. Dit is echt wel bijzonder, als je de eerste meters maakt op een heus GP-circuit. Direct achter de Marshall aan om de lijnen er een beetje in te krijgen. 2 rondjes en dan zakken de voorste 2 af naar achteren om de volgende de kans te geven direct achter de marshall te rijden. Gaandeweg gaat het steeds een beetje harder en we zijn Richard en zijn ‘maat’ kwijt. Die waren achter een andere groep blijven hangen. “Je mocht toch niet inhalen?” “Nou, als de Marshall inhaalt, dan zullen wij dat ook maar doen.” Tussen alle sessies is het natuurlijk heerlijk ouwehoeren met elkaar.

Op naar de veringsspecialist van HK-suspension. Die verklaart de basis van het rijwielgedeelte van een motor: Staat een motor op z’n neus, dan gaat ‘ie makkelijk de bocht om; hangt ‘ie in z’n kont, dan wil de fiets het liefst rechtuit. Daarna stonden er een aantal motoren klaar om behandeld te worden. Ook die van mij kreeg een kleine afstelbeurt. Wat een verschil! De tweede sessie gaf echt veel meer vertrouwen. Ik bleek maximale uitgaande demping te hebben, wat resulteert in een vliegend achterwiel bij flink remmen. Was in de tweede sessie dus geen spoortje meer van te bekennen! Mein Himmel, wat een verschil. Alleen daarom zou je al mee moeten doen met zo’n circuit-dag. Fok had minder geluk met een motor die volgens de specialist op een kartbaan thuishoort i.p.v. op een circuit. Niet fatsoenlijk te krijgen dus en fok blijft achter met een traan op het gezicht en een schurkende motor bocht-uit. Die van Richard blijkt goed te staan. Heeft hij die centen voor het afstellen vorig jaar niet voor niets uitgegeven.

Dan even lunchen op eigen kosten en de eerste helft evalueren. Gaat het lekker jongens? Mooi hè? Lekker rammen op het circuit. Maar wel beheerst rammen en dat is nog het mooiste. Je leert er toch wel van rijden. Hier heb je ook wat aan op de weg: door de bocht heen kijken is belangrijk voor een soepele bochtentechniek. Bovendien kun je dan beter anticiperen op wat er verderop voor je gebeurt. Lekker (maar duur) macaronietje. Op naar de derde sessie.

3e sessie is eerst 10 minuten achter de marshall aan en dan vrij rijden…. Ennnnnn LOSSS! Daar gaan we dan, volledig uit de band. Eerste Ruskenhoek gaat meteen al bijna mis. Even weer met beide benen op de grond (gelukkig niet letterlijk). Dus maar weer even rustig op de pionnetjes rijden. Dat gaat beter en het tempo kan elke ronde weer wat hoger. Vooral uitremmen is erg leuk werk. Op de snelle stukken volledig zoek gereden worden door ZX-10’s e.d., om 100 meter later diezelfde gasten er weer misselijkmakend (voor hun dan) uit te remmen. HIIIEEEEHAAAARRRHHHH. Achem.. even rustig blijven, niet overmoedig worden. Even napraten met de Marshal. Alles gaat lekker, maar twee gasten in onze groep hebben kroepoek naast hun hoofd, of niet fok?. Die rijden als zotten over de baan en 1-tje krijgt een waarschuwing.

4e sessie met tijdwaarneming. 2 rondjes Achter de marshall, om vervolgens weer losgelaten te worden. MOOI!!!! Ook weer even rustig opbouwen, maar dan komt de flow. Het circuit begint al bekend te worden en je weet al voor elke bocht hoeveel versnellingen terug om er lekker doorheen te roppen. Knietje aan de grond. Teenslider aan de grond. Dit is verslavend! Weer terug in de paddock, de bandjes roken nog na, praten we weer even na.

Om 16.15 uur is er dan de uitreiking van de certificaten en mogen we naar huis, feest vieren met mijn Julius, die 2 is geworden, en de familie. Kunnen ze meteen de rullen zien op de band van zijn papa, ook een mooi cadeau, of niet dan? Toch wel mooi, om de snelste te zijn van 38 mensen (waarvan 3 vrouw en 6 marshall), maar wat wil je ook met nummer 46 (waar Rossi ook mee rijdt).