Vandaag is het alweer 3 jaar na mijn bezoek per helikopter aan het Diakonie Klinikum Jung-Stilling te Siegen. Tijd om even terug te kijken naar de plaats waar ik destijds 3 weken verbleef.

Samen met Hermine en onze nieuwe hond Moss met de auto op pad. Via de snelweg naar Meschede voor een tussenstop bij het water. Gelukkig in de schaduw want het was best wel warm. Vanaf daar binnendoor richting onze eindbestemming, en onderweg via de K27 naar Würdinghausen langs de plek des onheils. Hier weinig bijzonders gezien en ook qua herinneringen kwam er niets terug, behalve dan dat het wel een mooie route was.

Aan het eind van de middag kwamen we aan bij het hotel, samen met de hond inchecken en daarna bij de lokale Gaststätte om de hoek lekker buiten gegeten. De eerste dag was goed verlopen.

De volgende dag voor het ontbijt even de hond uitlaten. Dit ging echter niet helemaal zoals gepland. Het had wat geregend en het gras en iets wat moest lijken op een vijver waren nog wat vochtig. Het resultaat was dat ik uit het niets gestrekt ging toen ik mijn voet op die droogstaande zogenaamde vijver wilde zetten. Het had niet veel gescheeld of ik was weer met spoed naar het ziekenhuis vervoerd. De schade viel gelukkig mee, maar de schrik zat er bij ons wel even goed in.

Toen op naar het ziekenhuis via de route die Hermine en mijn moeder destijds meerdere keren per dag hadden gelopen. Voor Hermine nog heel herkenbaar en de herinneringen aan die tijd kwamen allemaal terug. De route ging oa. langs een bejaardentehuis en een mooie stukje bos waar je prima met de hond kon lopen.

Vanaf daar was het nog een klein stukje naar het ziekenhuis waar de helikopter rustig op het dak stond. Ook in het ziekenhuis de plekken bekeken waar Hermine veel heeft zitten wachten; in de wachtruimtes, de kantine en voor de deuren van het intensivstation.

Genoeg herinneringen en verhalen van Hermine, iets waar ikzelf destijds helemaal niet mee bezig was en ook niet bij stil stond. We hebben het hier wel eerder over gehad, maar zo in het ziekenhuis op de plekken waar het allemaal gebeurd is maakt het toch iets anders. Net als 3 jaar geleden hadden ze ook nu in de kantine helaas geen patatten (of toch wel?)

Na het ‘ bezoek’ aan het ziekenhuis weer tijd voor ontspanning, dus lekker met de auto naar een mooie plek om te wandelen met Moss. Hij was de drukte duidelijk niet gewend in de stad maar ontspande snel in de bosrijke omgeving, en wij ook.

‘s Avonds weer hetzelfde ritueel als de dag ervoor. Een lekkere Schnitzel met gemischtes Eis na. Daarna nog even een blokje om met de hond en lekker slapen.

De volgende dag alweer naar huis. Genoeg gezien daar en tijd om het hoofdstuk nu echt af te sluiten.