Sinds ik niet meer doe aan motorrijden heb ik het fietsen weer opgepakt. Dit gaat prima met wat hulpmiddelen en een aangepaste fiets. Eerst nog binnen op de trainer, en zodra het kon (droog en zonnig weer) naar buiten. Eerst kleine rondje in de omgeving, maar dat ging al snel vervelen.

Ik dacht dat ik in de afgelopen jaren al aardig wat gefietst had, en qua aantal kilometers is dat ook zo. Maar als je dan kijkt naar alle gemeentes in Nederland dat blijven mijn fietstochten toch beperkt tot de drie noordelijke provincies. Met hulp van de website www.wielervrienden.nl wordt inzichtelijk welke gemeentes je al wel en nog niet bezocht hebt.

Mijn doel voor dit jaar was dus om nieuwe gemeentes te doorkruisen per fiets. Afgezien van vier waddeneilanden heb ik het noorden afgevinkt. In augustus heb de Grote Rivieren Tocht gereden met als startplaats Woerden.

Omdat ik hier nog een kennis woont was dit een mooie gelegenheid om wat af te spreken. Op vrijdagmiddag op tijd vertrokken van huis, inchecken bij het hotel en nog even een rondje inde buurt. Om een beetje in te rijden voor de volgende dag, maar eigenlijk om wat extra gemeentes af te kunnen vinken. Daarna lekker eten en ‘s avonds op het terras met Nico bijgekletst en voldoende gedronken.

De volgende ochtend op tijd aan de route begonnen, het was lekker weer maar er werd wel regen verwacht. Via mooie weggetjes langs de Lek en de Linge verliepen de eerste 100 kilometer voorspoedig, maar toen begon het toch te regenen. Een mooi moment voor een uitgebreide lunch. Daarna tussen de buien door richting Kinderdijk met het pontje de Lek overgestoken. Na nog een flinke bui uiteindelijk via de Waal richting finish. Daar was niet veel activiteit meer, maar na bijna 7 uur fietsen en 176 kilometer was het beste bij mij er ook wel af.

In totaal nu 95 van de 342 gemeentes gehad, ben dus nog wel even bezig.

Vandaag is het alweer 3 jaar na mijn bezoek per helikopter aan het Diakonie Klinikum Jung-Stilling te Siegen. Tijd om even terug te kijken naar de plaats waar ik destijds 3 weken verbleef.

Samen met Hermine en onze nieuwe hond Moss met de auto op pad. Via de snelweg naar Meschede voor een tussenstop bij het water. Gelukkig in de schaduw want het was best wel warm. Vanaf daar binnendoor richting onze eindbestemming, en onderweg via de K27 naar Würdinghausen langs de plek des onheils. Hier weinig bijzonders gezien en ook qua herinneringen kwam er niets terug, behalve dan dat het wel een mooie route was.

Aan het eind van de middag kwamen we aan bij het hotel, samen met de hond inchecken en daarna bij de lokale Gaststätte om de hoek lekker buiten gegeten. De eerste dag was goed verlopen.

De volgende dag voor het ontbijt even de hond uitlaten. Dit ging echter niet helemaal zoals gepland. Het had wat geregend en het gras en iets wat moest lijken op een vijver waren nog wat vochtig. Het resultaat was dat ik uit het niets gestrekt ging toen ik mijn voet op die droogstaande zogenaamde vijver wilde zetten. Het had niet veel gescheeld of ik was weer met spoed naar het ziekenhuis vervoerd. De schade viel gelukkig mee, maar de schrik zat er bij ons wel even goed in.

Toen op naar het ziekenhuis via de route die Hermine en mijn moeder destijds meerdere keren per dag hadden gelopen. Voor Hermine nog heel herkenbaar en de herinneringen aan die tijd kwamen allemaal terug. De route ging oa. langs een bejaardentehuis en een mooie stukje bos waar je prima met de hond kon lopen.

Vanaf daar was het nog een klein stukje naar het ziekenhuis waar de helikopter rustig op het dak stond. Ook in het ziekenhuis de plekken bekeken waar Hermine veel heeft zitten wachten; in de wachtruimtes, de kantine en voor de deuren van het intensivstation.

Genoeg herinneringen en verhalen van Hermine, iets waar ikzelf destijds helemaal niet mee bezig was en ook niet bij stil stond. We hebben het hier wel eerder over gehad, maar zo in het ziekenhuis op de plekken waar het allemaal gebeurd is maakt het toch iets anders. Net als 3 jaar geleden hadden ze ook nu in de kantine helaas geen patatten (of toch wel?)

Na het ‘ bezoek’ aan het ziekenhuis weer tijd voor ontspanning, dus lekker met de auto naar een mooie plek om te wandelen met Moss. Hij was de drukte duidelijk niet gewend in de stad maar ontspande snel in de bosrijke omgeving, en wij ook.

‘s Avonds weer hetzelfde ritueel als de dag ervoor. Een lekkere Schnitzel met gemischtes Eis na. Daarna nog even een blokje om met de hond en lekker slapen.

De volgende dag alweer naar huis. Genoeg gezien daar en tijd om het hoofdstuk nu echt af te sluiten.